1 ـ خود انسان ماه را ببیند.

2 ـ عده ای که از گفته ی آنان یقین پیدا می شود بگویند ماه را دیده ایم و همچنین هر چیزی که بواسطه ی آن یقین پیدا شود.

3 ـ دو مرد عادل بگویند که در شب ماه را دیده ایم.

4 ـ سی روز از اول شعبان بگذرد ، اول رمضان ثابت می شود و سی روز از اول رمضان بگذرد اول شوّال ثابت می شود.

5 ـ حاکم شرع حکم کند که اول ماه است. ( 1 )

1 ـ اول ماه با پیشگویی منجّمان ثابت نمی شود ولی اگر انسان از گفته ی آنان یقین پیدا کند باید به آن عمل کند. ( 2 )

2 ـ بلند بودن ماه یا دیر غروب کردن آن ، دلیل نمی شود که شب پیش، شب اول ماه بوده است. ( 3 )

3 ـ اگر در شهری، اول ماه ثابت شود، برای مردم شهر دیگر فایده ندارد؛ مگر آنکه آن دو شهر به هم نزدیک باشند یا انسان بداند که افق آن ها یکی است. ( 4 )

4 ـ روزی را که انسان نمی داند آخر رمضان است یا اول شوّال، باید روزه بگیرد ولی اگر پیش از مغرب بفهمد که اول شوّال است باید افطار کند. ( 5 )

5 ـ اگر حاکم شرع حکم کند که اول ماه است ، کسی هم که از او تقلید نمی کند باید به حکم او عمل کند ولی کسی که می داند حاکم شرع اشتباه کرده است نمی تواند به حکم او عمل کند. ( 6 )

لینک مرتبط: مسأله ای به نام استهلال ( اگه این لینک را نخواندید حتما بخوانید که ضرر نمی کنید. )